Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
Δευτέρα 8 Απριλίου 2013
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ
Ο Μιλτιάδης ο ήρωας του Μαραθώνα, ήταν στην αρχή εραστής της Ηγησιπύλης, βασίλισσας της Θράκης που μετά την έκανε γυναίκα του και έτσι έγινε στην ουσία αυτός βασιλιάς. Τότε συνέλαβα το μεγαλόπνοο σχέδιό του, να καταστρέψει τον Δαρείο. Δεν πετυχαίνει όμως και είναι αναγκασμένος να αυτοεξοριστεί και με τα καράβια του καταφτάνει ένα ωραίο πρωί στο Φάληρο. Ο ιδιωτικός του όμως στόλος, που ήταν πιο μεγάλος από τον κρατικό, φοβίζει τους Αθηναίους, αλλά τους φοβίζουν ακόμη τα πάρα πολλά χρήματα που είχε. Έτσι τον καταπολεμούν, τον διασύρουν και έπειτα… του αναθέτουν την σωτηρία της πατρίδας τους και ολόκληρης της Ελλάδας. Έτσι ήρθε το μεγαλούργημα του Μαραθώνα, η ληστρική εκστρατεία κατά της Πάρου, η καταδίκη του, η φυλάκιση, η ατίμωση, η έσχατη πενία.
Όταν ο ήρωας του Μαραθώνα, Μιλτιάδης, ζήτησε για το κατορθώματά του να του απονείμουν στεφάνι από ελιά, σηκώθηκε στην εκκλησία του δήμου κάποιος Σωφάνης από το δήμο της Δεκέλειας, και είπε:<< Όταν μόνος, ω Μιλτιάδη, αγωνιστείς και νικήσεις τους βαρβάρους, τότε και μόνος σου μπορείς να ζητήσεις να τιμηθείς.>>.
Όταν ο ήρωας του Μαραθώνα, Μιλτιάδης, ζήτησε για το κατορθώματά του να του απονείμουν στεφάνι από ελιά, σηκώθηκε στην εκκλησία του δήμου κάποιος Σωφάνης από το δήμο της Δεκέλειας, και είπε:<< Όταν μόνος, ω Μιλτιάδη, αγωνιστείς και νικήσεις τους βαρβάρους, τότε και μόνος σου μπορείς να ζητήσεις να τιμηθείς.>>.
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ
Η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγεμόνας είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν.
Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει. Αλλάζουν μόνο οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του.
Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.
Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.
Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.
Συμβαίνει, όλοι οι ένοπλοι προφήτες να είναι νικητές και οι άοπλοι να χάνονται.
Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι.
Μια αλλαγή αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να μπουν και άλλες.
Η φιλοδοξία είναι τόσο δυνατό πάθος, που όσο ψηλά και αν φθάσει κανείς δεν είναι ικανοποιημένος.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Μόλις κυριαρχήσει σε μια πόλη ένας κυβερνήτης, θα πρέπει να σκεφθεί τι τιμωρίες θα επιβάλει. Πρέπει να τις επιβάλει όλες μια κι έξω και να μην τις ανανεώνει κάθε μέρα.
Οι άνθρωποι ξεχνούν περισσότερο το θάνατο του πατέρα τους παρά την απώλεια της περιουσίας τους.
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
πτωχευση ενα αρχαιο φαινομενο
Σταθερά δάνεια μεγάλης διάρκειας: επιτόκιο γύρω στο 10%. Τρέχοντα δάνεια: επιτόκιο 12% (υψηλότερα όμως τα επιτόκια των ναυτοδανείων).
Η υπογραφή συμβολαίων ανάμεσα σε τράπεζα και ιδιώτη υποχρεωτική, παρουσία μαρτύρων.
Τραπεζική διευκόλυνση: η φύλαξη χρημάτων και άλλων αντικειμένων δωρεάν. Και όλα αυτά με την παλιά... πολύ παλιά δραχμούλα.
Δεν πρόκειται για διαφήμιση σύγχρονης τράπεζας, αλλά για τα ισχύοντα στο τραπεζικό σύστημα της αρχαίας Αθήνας. Οι ομοιότητες άλλωστε με τη σημερινή λειτουργία των τραπεζών δεν σταματούν εδώ: ιδιωτικές τράπεζες και ιδιώτες δανειστές, προμήθειες, ισοτιμίες συναλλάγματος και ανταλλαγές νομισμάτων, διαχείριση περιουσιών, έκδοση εντολών προς τρίτους, επιστολές για εξόφληση χρημάτων από τράπεζες άλλων πόλεων.
Οι καλύτερες τράπεζες στην αρχαιότητα πάντως ήταν τα ιερά, από τα οποία δανειζόταν και το κράτος. Όσο για τους ιδιώτες τραπεζίτες ρύθμιζαν το ύψος του επιτοκίου ανάλογα με τον κίνδυνο.
Ετσι, τα λεγόμενα ναυτοδάνεια έφθαναν ακόμη και στο 100%, σε περίπτωση όμως απώλειας του πλοίου μαζί με το φορτίο του ο δανειστής δεν είχε καμία αξίωση από τον δανειζόμενο (αν είχε επιζήσει...).
Οι αργυραμοιβοί και οι τραπεζίτες της Αγοράς εξυπηρετούσαν εξάλλου (με προμήθεια γύρω στο 5%-6%) τους ξένους που ήθελαν να ανταλλάξουν το νόμισμά τους με αθηναϊκές δραχμές ζυγίζοντας τα ξένα νομίσματα και ελέγχοντας την καθαρότητα τους τρίβοντάς τα στη λυδία λίθο (σκληρή πέτρα από τη Λυδία της Μικράς Ασίας επάνω στην οποία δοκιμαζόταν η καθαρότητα του χρυσού και του ασημιού).
Γενικά όμως οι τραπεζίτες δε ήταν ανεξέλεγκτοι και ο πολίτης μπορούσε να καταφύγει στη Δικαιοσύνη.
Φόροι για όλους, πλην πτωχών
Oι μέτοικοι και οι πλούσιοι Αθηναίοι πλήρωναν κυρίως φόρους στην αρχαία Αθήνα, ενώ η πλέον εφευρετική μορφή φορολογίας θεωρείται η «λειτουργία», γιατί συνοδευόταν από δόξα και τιμές για τον φορολογούμενο! Πρόκειται για την ανάληψη μεγάλων έργων από πλούσιους επιχειρηματίες, όπως η συντήρηση πολεμικού πλοίου και του πληρώματος (τριηραρχία), η κάλυψη των εξόδων για θρησκευτικά δείπνα, η κάλυψη των δαπανών της αποστολής επίσημων αντιπροσωπειών σε μεγάλα ιερά (θεωρία), η ανάληψη δαπάνης για τις παραστάσεις των δραματικών αγώνων (χορηγία) κτλ. Η χορηγία κόστιζε 300-5.000 δρχ. (τον 5ο αιώνα π.Χ. ο ετήσιος μισθός της ιέρειας της Αθηνάς Νίκης ήταν 50 δραχμές) και δύσκολα μπορούσε να την αρνηθεί κάποιος, αφού θα έπρεπε υποδείξει άλλον πλουσιότερο στη θέση του και σε περίπτωση που εκείνος αρνούνταν, να προτείνει ανταλλαγή των περιουσιών τους.
Οικονομική κρίση πέρασε και η αρχαία Ελλάδα τον 3ο π.Χ. αιώνα. Το αποδεικνύουν οι λιτοί τάφοι εκείνης της περιόδου, ενώ παράλληλα υπήρχαν ρητές συστάσεις από τους άρχοντες για λιτότητα και περιορισμό της σπατάλης.
Στοιχείο που γίνεται έκδηλο και από την ανασκαφή σε χωράφι βορειοδυτικά του οικισμού αρχαίας Πύδνας στην Πιερία.
Ασύλητοι, ως επί το πλείστον, οι τάφοι μαρτυρούν το πέρασμα από την εποχή του πλούτου στην εποχή της οικονομικής στενότητας σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας που αποτέλεσε σημαντικό εμπορικό κέντρο του βασιλείου της Μακεδονίας.
«Στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα ο διορισμένος από τον βασιλιά Κάσσανδρο επιστάτης των Αθηνών, Δημήτριος Φαληρεύς, εξέδωσε διάταγμα με το οποίο απαγόρευε την ανέγερση πολυτελών ταφικών συνόλων.
Ετσι, ενώ οι τάφοι του 4ου αιώνα ήταν εντυπωσιακοί και πλούσια κτερισμένοι, αυτοί του 3ου αιώνα π.Χ. γίνονται μικρότεροι και περισσότερο λιτοί», δήλωσε ο αναπληρωτής προϊστάμενος της ΚΖ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Μάνθος Μπέσιος.
Πιο συγκεκριμένα, στους τάφους του 4ου π.Χ. αιώνα, οι νεκρικοί θάλαμοι είχαν βάθος περίπου δύο μέτρων από την επιφάνεια της γης και η κάθοδος σε αυτούς γινόταν με σκαλοπάτια, ενώ τα τοιχώματά τους ήταν επιχρισμένα με χρωματιστό κονίαμα (ερυθρό, κίτρινο και λευκό), υπολείμματα του οποίου σώζονται. Οι νεκροί τοποθετούνταν επάνω σε ξύλινες κλίνες πλούσια διακοσμημένες με πήλινες μορφές, ελεφαντόδοντο, γυαλί και μεταλλικά εξαρτήματα.
Τον 3ο π.Χ. αιώνα, η κατάσταση αλλάζει, οι τάφοι γίνονται αισθητά μικρότεροι, λιγότερο διακοσμημένοι και κτερισμένοι με λιτά αντικείμενα.
και συνιστούσε τον περιορισμό της σπατάλης στις νεκρικές τελετές.
Η υπογραφή συμβολαίων ανάμεσα σε τράπεζα και ιδιώτη υποχρεωτική, παρουσία μαρτύρων.
Τραπεζική διευκόλυνση: η φύλαξη χρημάτων και άλλων αντικειμένων δωρεάν. Και όλα αυτά με την παλιά... πολύ παλιά δραχμούλα.
Δεν πρόκειται για διαφήμιση σύγχρονης τράπεζας, αλλά για τα ισχύοντα στο τραπεζικό σύστημα της αρχαίας Αθήνας. Οι ομοιότητες άλλωστε με τη σημερινή λειτουργία των τραπεζών δεν σταματούν εδώ: ιδιωτικές τράπεζες και ιδιώτες δανειστές, προμήθειες, ισοτιμίες συναλλάγματος και ανταλλαγές νομισμάτων, διαχείριση περιουσιών, έκδοση εντολών προς τρίτους, επιστολές για εξόφληση χρημάτων από τράπεζες άλλων πόλεων.
Οι καλύτερες τράπεζες στην αρχαιότητα πάντως ήταν τα ιερά, από τα οποία δανειζόταν και το κράτος. Όσο για τους ιδιώτες τραπεζίτες ρύθμιζαν το ύψος του επιτοκίου ανάλογα με τον κίνδυνο.
Ετσι, τα λεγόμενα ναυτοδάνεια έφθαναν ακόμη και στο 100%, σε περίπτωση όμως απώλειας του πλοίου μαζί με το φορτίο του ο δανειστής δεν είχε καμία αξίωση από τον δανειζόμενο (αν είχε επιζήσει...).
Οι αργυραμοιβοί και οι τραπεζίτες της Αγοράς εξυπηρετούσαν εξάλλου (με προμήθεια γύρω στο 5%-6%) τους ξένους που ήθελαν να ανταλλάξουν το νόμισμά τους με αθηναϊκές δραχμές ζυγίζοντας τα ξένα νομίσματα και ελέγχοντας την καθαρότητα τους τρίβοντάς τα στη λυδία λίθο (σκληρή πέτρα από τη Λυδία της Μικράς Ασίας επάνω στην οποία δοκιμαζόταν η καθαρότητα του χρυσού και του ασημιού).
Γενικά όμως οι τραπεζίτες δε ήταν ανεξέλεγκτοι και ο πολίτης μπορούσε να καταφύγει στη Δικαιοσύνη.
Φόροι για όλους, πλην πτωχών
Oι μέτοικοι και οι πλούσιοι Αθηναίοι πλήρωναν κυρίως φόρους στην αρχαία Αθήνα, ενώ η πλέον εφευρετική μορφή φορολογίας θεωρείται η «λειτουργία», γιατί συνοδευόταν από δόξα και τιμές για τον φορολογούμενο! Πρόκειται για την ανάληψη μεγάλων έργων από πλούσιους επιχειρηματίες, όπως η συντήρηση πολεμικού πλοίου και του πληρώματος (τριηραρχία), η κάλυψη των εξόδων για θρησκευτικά δείπνα, η κάλυψη των δαπανών της αποστολής επίσημων αντιπροσωπειών σε μεγάλα ιερά (θεωρία), η ανάληψη δαπάνης για τις παραστάσεις των δραματικών αγώνων (χορηγία) κτλ. Η χορηγία κόστιζε 300-5.000 δρχ. (τον 5ο αιώνα π.Χ. ο ετήσιος μισθός της ιέρειας της Αθηνάς Νίκης ήταν 50 δραχμές) και δύσκολα μπορούσε να την αρνηθεί κάποιος, αφού θα έπρεπε υποδείξει άλλον πλουσιότερο στη θέση του και σε περίπτωση που εκείνος αρνούνταν, να προτείνει ανταλλαγή των περιουσιών τους.
Οικονομική κρίση πέρασε και η αρχαία Ελλάδα τον 3ο π.Χ. αιώνα. Το αποδεικνύουν οι λιτοί τάφοι εκείνης της περιόδου, ενώ παράλληλα υπήρχαν ρητές συστάσεις από τους άρχοντες για λιτότητα και περιορισμό της σπατάλης.
Στοιχείο που γίνεται έκδηλο και από την ανασκαφή σε χωράφι βορειοδυτικά του οικισμού αρχαίας Πύδνας στην Πιερία.
Ασύλητοι, ως επί το πλείστον, οι τάφοι μαρτυρούν το πέρασμα από την εποχή του πλούτου στην εποχή της οικονομικής στενότητας σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας που αποτέλεσε σημαντικό εμπορικό κέντρο του βασιλείου της Μακεδονίας.
«Στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα ο διορισμένος από τον βασιλιά Κάσσανδρο επιστάτης των Αθηνών, Δημήτριος Φαληρεύς, εξέδωσε διάταγμα με το οποίο απαγόρευε την ανέγερση πολυτελών ταφικών συνόλων.
Ετσι, ενώ οι τάφοι του 4ου αιώνα ήταν εντυπωσιακοί και πλούσια κτερισμένοι, αυτοί του 3ου αιώνα π.Χ. γίνονται μικρότεροι και περισσότερο λιτοί», δήλωσε ο αναπληρωτής προϊστάμενος της ΚΖ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Μάνθος Μπέσιος.
Πιο συγκεκριμένα, στους τάφους του 4ου π.Χ. αιώνα, οι νεκρικοί θάλαμοι είχαν βάθος περίπου δύο μέτρων από την επιφάνεια της γης και η κάθοδος σε αυτούς γινόταν με σκαλοπάτια, ενώ τα τοιχώματά τους ήταν επιχρισμένα με χρωματιστό κονίαμα (ερυθρό, κίτρινο και λευκό), υπολείμματα του οποίου σώζονται. Οι νεκροί τοποθετούνταν επάνω σε ξύλινες κλίνες πλούσια διακοσμημένες με πήλινες μορφές, ελεφαντόδοντο, γυαλί και μεταλλικά εξαρτήματα.
Τον 3ο π.Χ. αιώνα, η κατάσταση αλλάζει, οι τάφοι γίνονται αισθητά μικρότεροι, λιγότερο διακοσμημένοι και κτερισμένοι με λιτά αντικείμενα.
και συνιστούσε τον περιορισμό της σπατάλης στις νεκρικές τελετές.
Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011
Ο ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ
περίπτωση του λόρδου Βύρωνα είναι μία άλλη απόδειξη της ομαδικής παράνοιας πού χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει ακόμη τους Νεοέλληνες από την Επανάσταση μέχρι τις ημέρες μας।Πρόκειται για μιά ομαδική αυθυποβολή σε ότι εκάστοτε γυαλίζει που το λατρεύουν, το μυθοποιούν, το αναγάγουν σε ένα είδος φετίχ και το προσκυνούν।Μόνον με καθαρά ψυχιατρικούς και ψυχολογικούς όρους μπορεί να ερμηνευθεί η στάση αυτή του πλήθους,ή σωστότερα της πλειοψηφίας του πλήθους.
Ο Άγγλος λόρδος,δέν πέθανε μαχόμενος για την ελευθερία των Ελλήνων।Απλώς πέθανε , όπως τόσος κόσμος καθημερινά,από αρρώστια, κάποιος μάλιστα γιατρός είπε, ότι πέθανε από σύφιλη।Δεν τραυματίστηκε,ούτε καν συμμετείχε σε κάποια μάχη με τούς Τούρκους,δέν εμπόδισε 'έστω κάποια κάποια εθνική καταστροφή , ούτε ουσιαστικά βοήθησε τον αγώνα με κάποιον άλλο τρόπο।Εκτός αν θεωρηθεί βοήθεια προς το αγωνιζόμενο έθνος, ότι δάνεισε στον Μαυροκορδάτο, με τόκο, τέσσερις χιλιάδες λίρες, που ο τελευταίος χρησιμοποίησε στο εμφύλιο πόλεμο,για να καταστείλει την ανταρσία του Μοριά।Το δάνειο αυτό το πλήρωσαν μέχρι τελευταία δεκάρα,οι Έλληνες από την τσέπη τους στους κληρονόμους του।
Υπάρχει όμως,και άλλο δάνειο για τρεις χιλιάδες ισπανικά τάλιρα, που πήρε πάλι ο Μαυροκορδάτος για να πληρώσει τους μισθοφόρους Σουλιώτες, για το οποίο γράφτηκε υποθήκη στις αλυκές Μεσολογγίου, μέχρι την εξόφληση του।
τα ψιλά Γράμματα της Ιστορίας
Θ Δημ Παναγόπουλος
Ο Άγγλος λόρδος,δέν πέθανε μαχόμενος για την ελευθερία των Ελλήνων।Απλώς πέθανε , όπως τόσος κόσμος καθημερινά,από αρρώστια, κάποιος μάλιστα γιατρός είπε, ότι πέθανε από σύφιλη।Δεν τραυματίστηκε,ούτε καν συμμετείχε σε κάποια μάχη με τούς Τούρκους,δέν εμπόδισε 'έστω κάποια κάποια εθνική καταστροφή , ούτε ουσιαστικά βοήθησε τον αγώνα με κάποιον άλλο τρόπο।Εκτός αν θεωρηθεί βοήθεια προς το αγωνιζόμενο έθνος, ότι δάνεισε στον Μαυροκορδάτο, με τόκο, τέσσερις χιλιάδες λίρες, που ο τελευταίος χρησιμοποίησε στο εμφύλιο πόλεμο,για να καταστείλει την ανταρσία του Μοριά।Το δάνειο αυτό το πλήρωσαν μέχρι τελευταία δεκάρα,οι Έλληνες από την τσέπη τους στους κληρονόμους του।
Υπάρχει όμως,και άλλο δάνειο για τρεις χιλιάδες ισπανικά τάλιρα, που πήρε πάλι ο Μαυροκορδάτος για να πληρώσει τους μισθοφόρους Σουλιώτες, για το οποίο γράφτηκε υποθήκη στις αλυκές Μεσολογγίου, μέχρι την εξόφληση του।
τα ψιλά Γράμματα της Ιστορίας
Θ Δημ Παναγόπουλος
Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011
ΕΤΣΙ ΒΟΥΛΙΑΞΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Μετά απο μισόν αιώνα (ακριβώς) απο τότε που άρχισα να υπηρετώ την πανεπιστημιακή παιδεία, και μετά απ' τους όποιους αγώνες (στους οποίους έχω συμμετάσχει, με νούν καί με χέρια) κατά του πολιτικού κονφουζιονισμού, αισθάνομαι οτι έχω υποχρέωση να ξαναβάλω τις φωνές:
του Θ. ΤΑΣΙΟΥ
Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ' το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Με όσην μου απόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι για την περι ιδιωτικών λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Εδώ το ελληνικό πανεπιστήμιο βουλιάζει από μέσα-του, κι εμείς αλλού τοποθετούμε τους φωνακλάδικους καβγάδες μας...
1. Το Ασυλον καταπατείται τρείς φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περι Ασύλου Νόμος - κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται απο μέλη της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας οτι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι «για το καλό της Παιδείας», να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ενα ιδεώδες; Και ποιός, πότε και με τί εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το «ιδεώδες», ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητον - ακυρώνοντας για χάρη-του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μιά βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ' όλο-του το μεγαλείο...
2. Η Δημοκρατία προοδεύει στην ελληνική κοινωνία, αλλά έχει προ πολλού καταργηθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η αντιπροσωπευτικότητα των φοιτητών που συμμετέχουν στη διοίκηση (ή στην παρεμπόδιση της διοίκησης, το ίδιο είναι), είναι διάτρητη. Πρώτον διοτι ουδείς εγγυάται την δημοκρατική ορθότητα των φοιτητικών συνελεύσεων (προσκλήσεις, απαρτίες, διαδικασίες, αντιδημοκρατικός τσαμπουκάς, κ.ά.). Δεύτερον διότι συχνά δέν στέλνονται έγγραφες εξουσιοδοτήσεις εκπροσώπων. Τρίτον διοτι συχνότατα όποιος γουστάρει (φοιτητής ή μή) μπουκάρει στη συνεδρίαση των οργάνων διοίκησης, όπου συμμετέχει ή ασχημονεί.
Αλλά η διάτρητη αντιπροσωπευτικότητα δέν είναι το μόνο έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο: Το χειρότερο είναι η κατα συχνά δυστυχώς διαστήματα εκτόξευση άμεσων ή έμμεσων απειλών κατά των άλλων μελών της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, κατά των Διδασκόντων δηλαδή. (Των απειλών αυτών βεβαίως διαφεύγουν όσοι Δάσκαλοι αιδημόνως σιγούν ή εξωπετάγονται αδιαμαρτύρητα.)
Εάν τα απαράδεκτα αυτά Αντιδημοκρατικά φαινόμενα συνέβαιναν σε Εργατικό Συνδικάτο, θα είχαν κατασταλεί άμεσα: Απ' τη διοίκηση του Συνδικάτου ή απ' τη Γ.Σ.Ε.Ε. ή απ' την Δικαιοσύνη. Στο Πανεπιστήμιο (κατ' αναλογίαν), οι μέν Πρυτανείες ποιούν την νήσσαν εξ ανάγκης, το κατα τα άλλα λαλίστατον Υπουργείο Παιδείας καμώνεται οτι τα αγνοεί, η δε Δικαιοσύνη είναι μή προσβάσιμη για τους τλήμονες πανεπιστημιακούς - διότι «Ασυλον (σου λέει) θα το... ποινικοποιήσεις;».
Ιδού γιατί σας λέω οτι γίναμε όλοι ξεδιάντροποι - θύτες και θύματα.
Κι ύστερα, τί όνειδος Δημοκρατίας είναι τούτο όταν το δικό-μου συνδικαλιστικό Σωματείο δέν έχει κηρύξει απεργία, οι «εκπρόσωποι» όμως ενος άλλου «σωματείου» με... απεργούν δια της βίας, πετώντας-με στον δρόμο; Χωρίς να αισχύνονται για την αντιδημοκρατική-τους συμπεριφορά, σου απαντούν (οι ανίδεοι) «μα, είναι πολιτικό το θέμα» (sic!).
Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά προέρχονται πάντοτε απο φοιτητικές μειονότητες, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας δέν συμμετέχει σ' αυτές τις αντιπανεπιστημιακές ασχήμιες, αλλ' ούτε και τις καταδικάζει! Διοτι απουσιάζει απ' τις αντίστοιχες φοιτητικές συνελεύσεις όπου αργά την νύχτα παίρνονται οι σχετικές αποφάσεις - εν ονόματι ΟΛΩΝ των απόντων. Γιατί απουσιάζουν; Είτε διοτι δέν αντέχουν στις συνθήκες αυτού του αθλήματος, είτε διοτι πάσχουν καί αυτοί απ' τον ίδιο ραγιαδισμό όπως όλοι μας.
3. Ητανε το κλήμα στραβό, το τρώει και το βόδι: Μικρή και υποανάπτυκτη Χώρα είμαστε, δέν έχομε (έτσι κι αλλιώς) μεγάλη Επιστήμη - κι ας μή γίνει (σήμερα) λόγος για την συντεχνία-μου των Διδασκόντων (εμείς καμωνόμαστε πως είμαστε εκτός κρίσεως). Κι εκεί απάνω που πάει να γίνει η στροφή, με νύχια και με δόντια, εκεί νά και μας προκύπτουν οι εθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορείες», «προληπτικά κλεισίματα», και ακυρώνουν περίπου το 30% του συνολικού διδακτικού έργου. Οχι το 3% (που θα ήταν ήδη κρίσιμο και πολύτιμο) αλλα το δεκαπλάσιό του. Κι όλοι μαζί απο κοινού αδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομούμε μονίμως υπογράφοντας οτι δήθεν πραγματοποιήθηκαν οι ελάχιστες 13 διδακτικές βδομάδες ανα εξάμηνο. Ψεύδος βέβαια. Ψεύδος όμως το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ το θυμούμαστε όταν αναλύομε (υψιπετώς) την πανεπιστημιακή-μας κατάντια.
4. Την (έμμονη πλέον) καταστροφή δημόσιας περιουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, την έχομε φάει στην περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί το αιδήμον Υπουργείο δεν ανακοινώνει τις ετήσιες στατιστικές αυτής της κυριολεκτικά απίστευτης αιμορραγίας των φορολογουμένων; Μα, υποθέτω διοτι δύσκολα θα βρεί φιλικούς χώρους για να δημοσιεύσει αυτά τα στοιχεία.
Με όλα τούτα τα δεδομένα, συνιστά φαρισαϊσμόν η ερώτηση «γιατί δεν πάει μπροστά το ελληνικό πανεπιστήμιο». Σας ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: Εάν ανάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στη φαμίλια σας, στα χωράφια σας, στο μαγαζί σας, στην επιχείρησή σας - θα είχατε ποτέ θέσει την αφελή ερώτηση «γιατί δεν πάει καλά το μαγαζί»;
Ετούτα δε όλα ΔΕΝ είναι βεβαίως θέματα παιδείας - είναι θέματα Απαιδείας πολιτικής. Αρα δέν είναι δουλειά των Δασκάλων - είναι αντικείμενο ευθύνης των Βουλευτών, εκείνων δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τον Λαό που είναι μάλλον αδιάφορος έναντι των απωλειών χρήματος, καλλιέργειας και ανάπτυξης, τις οποίες συνεπάγονται όλα ετούτα τα (μοναδικά στην Ευρώπη) τερτίπια.
Δύο πράγματα συμβαίνουν, αγαπητοί μου. Είτε όλα τούτα τα αγνοεί ο ελληνικός λαός και τα ελληνικά ΜΜΕ - οπότε έχομε οξύτατο έλλειμμα ευφυΐας. Είτε όλοι τα ξέρουν (το και πιθανότερο), και βουλιάζομε μέσα στον ραγιαδισμό μας (τα είχε προβλέψει κι ο Ιονέσκο με τους ρινώκερους) ή μέσα στην επαναστατική απολιτικότητά-μας. Και επιτρέψτε-μου να σας θυμίσω οτι η Δημοκρατία δέν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, με βάση το κριτήριο της ηλικίας: Οταν η «επανάσταση» γίνεται τρείς φορές τον μήνα επι τριάντα χρόνια, κάποιο απολιτικό σύνδρομο μου μυρίζει εμένα. Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του «υπόλοιπου» λαού...
Τί προτείνω; Είναι απλό: Να σταματήσει αμέσως η περι ιδιωτικών πανεπιστημίων μπουζουριέρα («άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»), και ν' ασχοληθεί επιτέλους η Βουλή των Ελλήνων με την ΚΥΡΙΑ μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου. Κι αμέσως μετά, θά 'ρθει η ώρα για τη γούνα α) των Διδασκόντων και β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας. Υπο τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές.
Υ.Γ.: Παρακαλώ όσους διαφωνούν με τις απόψεις-μου, να έχουν την καλοσύνη να χτυπήσουν κατα προτίμηση τις απόψεις μου, κι όχι τα τζάμια του Γραφείου μου.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
του Θ. ΤΑΣΙΟΥ
Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ' το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Με όσην μου απόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι για την περι ιδιωτικών λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Εδώ το ελληνικό πανεπιστήμιο βουλιάζει από μέσα-του, κι εμείς αλλού τοποθετούμε τους φωνακλάδικους καβγάδες μας...
1. Το Ασυλον καταπατείται τρείς φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περι Ασύλου Νόμος - κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται απο μέλη της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας οτι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι «για το καλό της Παιδείας», να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ενα ιδεώδες; Και ποιός, πότε και με τί εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το «ιδεώδες», ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητον - ακυρώνοντας για χάρη-του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μιά βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ' όλο-του το μεγαλείο...
2. Η Δημοκρατία προοδεύει στην ελληνική κοινωνία, αλλά έχει προ πολλού καταργηθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η αντιπροσωπευτικότητα των φοιτητών που συμμετέχουν στη διοίκηση (ή στην παρεμπόδιση της διοίκησης, το ίδιο είναι), είναι διάτρητη. Πρώτον διοτι ουδείς εγγυάται την δημοκρατική ορθότητα των φοιτητικών συνελεύσεων (προσκλήσεις, απαρτίες, διαδικασίες, αντιδημοκρατικός τσαμπουκάς, κ.ά.). Δεύτερον διότι συχνά δέν στέλνονται έγγραφες εξουσιοδοτήσεις εκπροσώπων. Τρίτον διοτι συχνότατα όποιος γουστάρει (φοιτητής ή μή) μπουκάρει στη συνεδρίαση των οργάνων διοίκησης, όπου συμμετέχει ή ασχημονεί.
Αλλά η διάτρητη αντιπροσωπευτικότητα δέν είναι το μόνο έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο: Το χειρότερο είναι η κατα συχνά δυστυχώς διαστήματα εκτόξευση άμεσων ή έμμεσων απειλών κατά των άλλων μελών της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, κατά των Διδασκόντων δηλαδή. (Των απειλών αυτών βεβαίως διαφεύγουν όσοι Δάσκαλοι αιδημόνως σιγούν ή εξωπετάγονται αδιαμαρτύρητα.)
Εάν τα απαράδεκτα αυτά Αντιδημοκρατικά φαινόμενα συνέβαιναν σε Εργατικό Συνδικάτο, θα είχαν κατασταλεί άμεσα: Απ' τη διοίκηση του Συνδικάτου ή απ' τη Γ.Σ.Ε.Ε. ή απ' την Δικαιοσύνη. Στο Πανεπιστήμιο (κατ' αναλογίαν), οι μέν Πρυτανείες ποιούν την νήσσαν εξ ανάγκης, το κατα τα άλλα λαλίστατον Υπουργείο Παιδείας καμώνεται οτι τα αγνοεί, η δε Δικαιοσύνη είναι μή προσβάσιμη για τους τλήμονες πανεπιστημιακούς - διότι «Ασυλον (σου λέει) θα το... ποινικοποιήσεις;».
Ιδού γιατί σας λέω οτι γίναμε όλοι ξεδιάντροποι - θύτες και θύματα.
Κι ύστερα, τί όνειδος Δημοκρατίας είναι τούτο όταν το δικό-μου συνδικαλιστικό Σωματείο δέν έχει κηρύξει απεργία, οι «εκπρόσωποι» όμως ενος άλλου «σωματείου» με... απεργούν δια της βίας, πετώντας-με στον δρόμο; Χωρίς να αισχύνονται για την αντιδημοκρατική-τους συμπεριφορά, σου απαντούν (οι ανίδεοι) «μα, είναι πολιτικό το θέμα» (sic!).
Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά προέρχονται πάντοτε απο φοιτητικές μειονότητες, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας δέν συμμετέχει σ' αυτές τις αντιπανεπιστημιακές ασχήμιες, αλλ' ούτε και τις καταδικάζει! Διοτι απουσιάζει απ' τις αντίστοιχες φοιτητικές συνελεύσεις όπου αργά την νύχτα παίρνονται οι σχετικές αποφάσεις - εν ονόματι ΟΛΩΝ των απόντων. Γιατί απουσιάζουν; Είτε διοτι δέν αντέχουν στις συνθήκες αυτού του αθλήματος, είτε διοτι πάσχουν καί αυτοί απ' τον ίδιο ραγιαδισμό όπως όλοι μας.
3. Ητανε το κλήμα στραβό, το τρώει και το βόδι: Μικρή και υποανάπτυκτη Χώρα είμαστε, δέν έχομε (έτσι κι αλλιώς) μεγάλη Επιστήμη - κι ας μή γίνει (σήμερα) λόγος για την συντεχνία-μου των Διδασκόντων (εμείς καμωνόμαστε πως είμαστε εκτός κρίσεως). Κι εκεί απάνω που πάει να γίνει η στροφή, με νύχια και με δόντια, εκεί νά και μας προκύπτουν οι εθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορείες», «προληπτικά κλεισίματα», και ακυρώνουν περίπου το 30% του συνολικού διδακτικού έργου. Οχι το 3% (που θα ήταν ήδη κρίσιμο και πολύτιμο) αλλα το δεκαπλάσιό του. Κι όλοι μαζί απο κοινού αδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομούμε μονίμως υπογράφοντας οτι δήθεν πραγματοποιήθηκαν οι ελάχιστες 13 διδακτικές βδομάδες ανα εξάμηνο. Ψεύδος βέβαια. Ψεύδος όμως το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ το θυμούμαστε όταν αναλύομε (υψιπετώς) την πανεπιστημιακή-μας κατάντια.
4. Την (έμμονη πλέον) καταστροφή δημόσιας περιουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, την έχομε φάει στην περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί το αιδήμον Υπουργείο δεν ανακοινώνει τις ετήσιες στατιστικές αυτής της κυριολεκτικά απίστευτης αιμορραγίας των φορολογουμένων; Μα, υποθέτω διοτι δύσκολα θα βρεί φιλικούς χώρους για να δημοσιεύσει αυτά τα στοιχεία.
Με όλα τούτα τα δεδομένα, συνιστά φαρισαϊσμόν η ερώτηση «γιατί δεν πάει μπροστά το ελληνικό πανεπιστήμιο». Σας ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: Εάν ανάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στη φαμίλια σας, στα χωράφια σας, στο μαγαζί σας, στην επιχείρησή σας - θα είχατε ποτέ θέσει την αφελή ερώτηση «γιατί δεν πάει καλά το μαγαζί»;
Ετούτα δε όλα ΔΕΝ είναι βεβαίως θέματα παιδείας - είναι θέματα Απαιδείας πολιτικής. Αρα δέν είναι δουλειά των Δασκάλων - είναι αντικείμενο ευθύνης των Βουλευτών, εκείνων δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τον Λαό που είναι μάλλον αδιάφορος έναντι των απωλειών χρήματος, καλλιέργειας και ανάπτυξης, τις οποίες συνεπάγονται όλα ετούτα τα (μοναδικά στην Ευρώπη) τερτίπια.
Δύο πράγματα συμβαίνουν, αγαπητοί μου. Είτε όλα τούτα τα αγνοεί ο ελληνικός λαός και τα ελληνικά ΜΜΕ - οπότε έχομε οξύτατο έλλειμμα ευφυΐας. Είτε όλοι τα ξέρουν (το και πιθανότερο), και βουλιάζομε μέσα στον ραγιαδισμό μας (τα είχε προβλέψει κι ο Ιονέσκο με τους ρινώκερους) ή μέσα στην επαναστατική απολιτικότητά-μας. Και επιτρέψτε-μου να σας θυμίσω οτι η Δημοκρατία δέν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, με βάση το κριτήριο της ηλικίας: Οταν η «επανάσταση» γίνεται τρείς φορές τον μήνα επι τριάντα χρόνια, κάποιο απολιτικό σύνδρομο μου μυρίζει εμένα. Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του «υπόλοιπου» λαού...
Τί προτείνω; Είναι απλό: Να σταματήσει αμέσως η περι ιδιωτικών πανεπιστημίων μπουζουριέρα («άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»), και ν' ασχοληθεί επιτέλους η Βουλή των Ελλήνων με την ΚΥΡΙΑ μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου. Κι αμέσως μετά, θά 'ρθει η ώρα για τη γούνα α) των Διδασκόντων και β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας. Υπο τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές.
Υ.Γ.: Παρακαλώ όσους διαφωνούν με τις απόψεις-μου, να έχουν την καλοσύνη να χτυπήσουν κατα προτίμηση τις απόψεις μου, κι όχι τα τζάμια του Γραφείου μου.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)